Lieve Resham….

En toen was je er opeens niet meer. De afgelopen dagen gleed je steeds meer weg, met af en toe een opleving. Toen ik zondag foto’s van je ontving moest ik al hard huilen. Niet alleen om jou, maar ook om Asha en haar onuitputtelijke energie om je te verzorgen en je de liefde en aandacht te geven die je zo verdiende. Ze kwam je eten geven, masseren en met je praten.

Iedere dag praat ik over je met Asha en de andere personeelsleden van Duniya. We zien je steeds verder afglijden en magerder worden, wat maken we ons zorgen om je. Je babbelt nog wel met ons en je hebt dingen goed in de gaten. Maar toch… ben je het aan het opgeven? Weet je wat er komen gaat? Het is zo moeilijk in te schatten.
We zijn soms verbaast over de kracht van je tere lichaam. Je bent zo sterk en tegelijk zo zo kwetsbaar.
1 april, je zusje die ver weg woont komt je 4 dagen opzoeken. Ze kan niet voor je zorgen in het dorp waar ze woont. Haar eigen man is ziek en ze moet werken. Het is pijnlijk om aan te horen, maar je kan echt niet met haar mee. Ze is lief voor je en jullie gaan zelfs nog een nieuwe bril uitzoeken omdat je zicht zo slecht aan het worden is. Eigenlijk zie je er best grappig uit met je nieuwe bril.

Zou de afwijzing van je zusje om voor je te zorgen de druppel zijn geweest? De druppel om het op te geven? Weer een familielid die niet kan of wil zorgen voor jou, zoals al maanden nu het geval is in je leven. Ik zou het wel begrijpen en ik vind het zo zo erg voor je dat dit jou overkomt.
De dag voor je overlijden eet je een ijsje. Ik moet lachen om de foto, het ijsje lijkt zo reusachtig groot in jouw kleine handje. Ik ben blij dat je ervan geniet. Met Raj, die jou bezoekt, maak je nog een babbeltje.

Op 4 april appt Asha mij de volgende tekst: “today in the morning I felt that Resham was waiting for me. I gave her water and some eyedrops, she did not say anything. I felt very sad when she left me”.
Terwijl Asha je verzorgt slaap je rustig in, je lichaam heeft het opgegeven. Asha appt me nog dat ze heeft geprobeerd met je te praten, maar dat het niet meer lukte. Ik ben zo blij dat ze bij je was, jullie waren zo gek op elkaar. En daar lig je dan overleden op je bed met jouw hand in die van Asha. Een foto die keihard binnenkomt en me heel verdrietig maakt.
Lieve Resham, opeens ben je weg. Wat had ik je graag een ander leven gegund. Wat heb je het zwaar gehad in een omgeving waar je bent ziek gemaakt door uitbuiting, slechte verzorging en afwijzing. Waar je nu ook bent, lief meisje, laat het op een plek zijn waar je wordt overladen met liefde en warmte, een plek waar je weer lekker kan giebelen, onbeperkt ijsjes kan eten en waar mensen van je houden zoals je bent.

Resham – een update

Het is zaterdagochtend 9u. Ik kruip achter mijn laptop voor een spoedoverleg met onze collega’s in India. We praten met elkaar over Resham, ook zij zit in de kring. Haar situatie is dramatisch verslechterd en zeer zorgelijk. Sinds dat we haar vonden in de zomer, ging het best goed met haar. Ze kwam naar school, at een hapje mee en begon er beter uit te zien. Thuis wonen ging ook weer redelijk goed. Haar rol als ‘Assepoester’ was uitgespeeld en ze werd met rust gelaten. Wat is er toch gebeurd de afgelopen weken?

In de wintermaanden zijn de dagelijkse bezoekjes van Resham aan school gestopt. Reden was de kou. Deze winter was extreem en veel bewoners van Nagwa kropen in hun huisjes om zo warm mogelijk te blijven. De overheid sloot regelmatig alle scholen, zodat kinderen thuis moesten blijven. Resham werd wel regelmatig thuis bezocht, het werk van de sociaal werkers ging zoveel mogelijk door.
Ook brachten Sukhmani en Anita haar regelmatig een glas melk of een hard gekookt ei als extraatje.
Toch werd Resham ziek en dan gaat het snel als je woont in een huisje in een sloppenwijk. Ze drinkt vervuild water en alles om haar heen is vies. Ziektes en bacteriën verspreiden zich razendsnel. En al snel troffen ze Resham aan bedolven onder de luizen; haren, lichaam, dekens op het bed.
Asha zegt: “it feels like we failed as social workers”.
Op commando van Asha heeft een broer van Resham haar haren afgeschoren, maar haar bed schoonmaken wordt niet gedaan. Asha kon dus aan de slag.

Resham wordt direct weer meegenomen naar onze huisarts. Na onderzoek blijkt dat ze vocht in haar longen heeft en een gewicht van 13 kilo (in de zomer was dat nog 15). Haar situatie is kritiek er moet écht wat gebeuren.

De afgelopen dagen hebben we weer de verantwoordelijkheid op ons genomen. We brengen haar naar school waar we haar wassen en verzorgen. Luizenshampoo, aansterkende medicijnen van de huisarts en ons vers gekookt eten. Het lijkt haar goed te smaken, want ze eet goed. Praten doet en kan ze niet.

Asha neemt haar mee de zon voor kleine wandelingetjes. Want zoals ze zelf zegt: “wij zijn haar familie en moeten voor haar zorgen”.

In de ochtend brengt Sukhmani haar medicijnen en neemt haar mee naar school. In de avond is het de beurt aan Anita om haar medicijnen te brengen.

Tijdens de vergadering bespreken we verschillend opties. Resham luistert mee dat kan ik aan haar zien. Maar verder is ze haast onbereikbaar; te ondervoed en te zwak om na te denken en te praten. We bespreken 2 opties die we de komende dagen gaan uitwerken.
1) Er is een Moeder Theresa huis in Varanasi, niet heel ver van de school vandaan, waar de nonnen voor haar kunnen zorgen. Een van de nonnen komt volgende week naar onze school om de situatie rondom Resham te bespreken. Deze afspraak is gemaakt.
2) We gaan een huisje huren voor Resham waar ze kan wonen en we gaan voor haar iemand inhuren die dagelijks voor haar zorgt. Een huisje in de buurt van de school, zodat ze ook naar school kan komen. Dan gaan we stapje voor stapje haar laten aansterken.

Uiteraard heeft Resham hier ook een rol in en er zal niets worden besloten zonder haar toestemming. Ze luistert mee en hopelijk doet een paar dagen eten op school haar goed en kunnen we beter met haar communiceren hierover. Aan het einde van de meeting krijg ik de telefoon in handen en ziet ze me van dichtbij. Ik probeer snel wat screenshots te maken, want ik ontvang een kleine glimlach en ze zwaait naar me. Kon ik maar even door de telefoon springen en haar vasthouden om haar te vertellen dat ze ons zo dierbaar is en dat we van haar houden. Dat we voor haar gaan zorgen en dat ze de moeite waard is. We sluiten de verbinding precies op tijd zodat ze mijn tranen niet ziet.

Resham

• Genegeerd worden door je familie vanwege je handicap (groeiziekte)
• Ingezet worden door je familie als huisslavin
• Slechte voeding
• Slechte hygiene en leefomstandigheden

De woonomstandigheden in Nagwa zijn niet eenvoudig maar tel daar bovenstaande feiten bij op en je krijgt een verdrietig en uitzichtloos bestaan. Precies wat Resham overkwam en waar we gelukkig net op tijd achterkwamen. Resham wilde het eigenlijk opgeven.
We hebben veel vragen, maar we moeten eerst als een gek voor haar gaan zorgen.

We bezoeken de huisarts en de resultaten zijn niet best. 15 kilo, vitamine tekort, last van wormen in haar lichaam en totaal verzwakt. Ook de huisarts schrikt hiervan.

We besluiten haar dagelijks mee te nemen naar school. Daar krijgt ze haar medicatie en een gezonde maaltijd. De kindjes in de school geven wat afleiding en ze kan wat rusten wanneer ze dat wil. We gaan dit tijdelijk doen om haar aan te laten sterken.

De liefde en aandacht van het Duniya Team doen haar goed en ze geniet van de dagen op school. Zelfs zoveel dat ze ook op zaterdag naar de ouderen dagopvang komt. Ze heeft deze warmte zo ontzettend nodig. De vrolijke Resham is er nog lang niet, ze heeft nog een lange weg te gaan. Maar we zien haar langzaam weer een klein beetje mens worden.

Ondertussen voeren we gesprekken met de familie van Resham en krabbelen de sociaal werkers van de school zich achter hun oren. In een wijk met zoveel problemen bij vele gezinnen, is de familie van Resham nooit op de voorgrond getreden. Zeker niet om melding te maken van de situatie van Resham en daar ligt toch wel de grootste oorzaak. Er wordt niet om haar gegeven. Ouders zijn al overleden en haar broers die nog leven, daar mag ze niet bij wonen. Daarom woont ze in het huis van haar overleden broer bij haar schoonzus en die interesseert zich niet voor haar. Ook haar dochters niet, sterker nog ….die vinden een Assepoester in huis wel fijn en laten Resham het huishouden runnen.

Ook praten we met Resham…. wat wil zij? Zonder dat haar familie erbij is, is haar antwoord duidelijk. Ze wil er weg en het liefste morgen. Met het Duniya Team zijn we daarom op zoek naar oplossingen. Zo bestaan er woonplekken voor alleen vrouwen en hebben we ook goede contacten met een school/wooncentrum voor mensen met een beperking. Eerst aansterken bij ons op school.

Haar nichtjes hebben we duidelijk gemaakt dat Assepoester niet meer bestaat. Het was niet een glazen muiltje dat haar voorspoed bracht, maar gewoon een paar nieuwe slippers.

20 jaar India

November 2003 vertrek ik voor het eerst naar India. Een maandenlange rondreis bracht me ook naar Varanasi. In de snikhitte ging ik op bezoek bij het personeel van Stichting Duniya (toen nog Stichting Nagwa). Ik had geld ingezameld voor dit project omdat de kleinschaligheid me aansprak. Ook had ik leuk contact met Mirjam, bestuurslid van de stichting.
Mijn bezoek was kort, want de hitte in Varanasi was ondragelijk. Ik vertrok snel naar de koele bergen van Sikkim. In Nederland bleef het contact met Mirjam bestaan en een 2e bezoek aan India volgde al snel. In 2006 werd ik bestuurslid en Stichting Nagwa werd Stichting Duniya. Mirjam, Anouk en ik vormen een top team en ik kan ook zeker zeggen, vriendinnen voor het leven.

We zijn nu 20 jaar verder en ik heb een 2e thuis in een land 8000km verderop. In Nagwa is het haast onmogelijk om rond te wandelen zonder mijn naam te horen en her en der een praatje te maken. Ik geniet daar elke dag weer van. Elke avond eet ik bij mijn Indiase vrienden die voor me zorgen als familie. Sunita kookt heerlijk voor me en Ramesh en ik drinken veel chai samen. Met hun grote zoons Siddharth en Maulik kijk ik cricket op TV en we gaat pizza eten. Talloze selfies verschijnen in mijn telefoon.

Toch maakt dit bezoek me soms ook verdrietig en gefrustreerd. In een land waar je nu zelfs bij een klein theewinkeltje met je mobiele telefoon kan betalen en Victoria Secret nu ook filialen heeft, lijkt de tijd in Nagwa stil te staan. Nog steeds is het mogelijk om te wonen in een krot zonder toegang tot stromend water, stroom en sanitaire voorzieningen. Nog steeds is het mogelijk dat onderwijs voor kinderen een luxe product is. Ik heb ontmoetingen met veel mensen en veel ervan zijn fijn, maar soms ook dikke tranen. Jong en oud die in Nagwa woont, heeft een verhaal en ik neem alles in mij op. Mijn bezoek is een emotionele achtbaan.

Ik ben blij om te zien dat het met Preity goed gaat. Ik bestel nog wel een nieuwe rollator voor haar. Ze heeft er nu eentje die totaal kapot is met wieltjes die niet meer rijden. Haar huisje ziet er aan de voorkant altijd netjes uit, maar als ik op een dag langs de achterkant loop, schrik ik toch wel. Ik hoop dat ze niet met zijn allen in het zwaar vervuilde watertje donderen. Wat een bende!

• 

• 

• 

• 

• 

Ik ga op bezoek bij Resham en ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen. Deze kleine dame is al in de 30 jaar maar heeft een groeistoornis. Waar ze vroeger vrolijk babbelde is nu een dood vogeltje en mijn hart breekt. Haar ouders zijn overleden, 2 broers kijken niet naar haar om (al zijn het buren!). Daarom woont ze bij de vrouw van haar overleden broer, waar haar dochters haar behandelen als Doornroosje. Eenzaam en verdrietig slijt ze nu haar dagen. Wat ze nodig heeft is liefde en aandacht en dat proberen we haar te geven. Mijn vertrek naar Nederland komt te snel om haar meer te zien. De Duniya sociaal werkers zijn ook geschrokken en we gaan een plan voor haar maken.

2012

2023

2023

Ashish zat vroeger bij ons op school en wij hadden altijd een klik. Nu 28 jaar en timmerman, maar ook depressief en verdrietig. Zijn broertje Golu is overleden (oud Duniya Generation student), zijn grote broer is alcoholist en hij moet voor het gezin zorgen. We praten veel over zijn zorgen en ik hoop maar dat hij wat kan opkrabbelen.

2023

2009

Deze groep mensen kan ik natuurlijk niet overslaan. Sukhmani, Asha, Ranjina, Anita, Sheela, Angad en Raj. Dag en nacht staan zijn klaar voor de mensen van Nagwa. Zelf wonen ze ook in Nagwa en het leven is daar echt niet eenvoudig. Met veel liefde en energie wordt er dagelijks op school en in Nagwa gewerkt. Het is inspirerend om te zien. Nisha is er natuurlijk ook nog, zij is na haar huwelijk verhuist naar een andere stad. Ze komt voor mij naar Varanasi. Onze zoons zijn, totaal onverwacht, geboren op dezelfde dag en dat blijft een bijzonder verhaal. Heerlijk om haar Dev in het echt te zien.

Het was een ontzettend cadeau om in Varanasi te zijn en weer te ervaren dat ik zo verbonden ben met Nagwa en de mensen die er wonen en werken. Trots op onze kleine Stichting die écht fantastisch werk doet. http://www.duniya.org

Duniya Generation

Sinds 2009 proberen we ons oud Duniya leerlingen zo lang mogelijk op weg te helpen met het najagen van hun dromen. Een project dat niet altijd gemakkelijk verloopt en veel aandacht vereist. Als je opgroeit in een omgeving waar nooit gestudeerd is en je ouders soms niet geletterd zijn, is het moeilijk om zelf wel dat pad te bewandelen. Ouders kunnen niet helpen met huiswerk en voeden hun kinderen op zoals dat zelf ook zijn gedaan. Dat betekent jong werken en soms ook al jong uitgehuwelijkt worden. Deze generatie jongeren moet zich hier echt van los worstelen en dat is niet altijd makkelijk. Een willekeurig genomen screenshot van de Duniya Generation geeft ons project goed weer. Diploma’s, betrokkenheid van de studenten bij onze andere projecten, het krijgen van kinderen. Duniya Generation verveelt nooit!

Natuurlijk hebben we Duniya Generation niet voor de lol opgericht en blijven we met elkaar streven naar studerende jongeren die hun dromen kunnen waar maken. Momenteel bestaat de groep DG jongeren die naar Middelbare school gaat uit 18 oud studenten. Daarnaast hebben we 12 jongeren die net hun examens voor de laatste klas 12 hebben gehaald. Zij hebben op diverse college’s nu toelatingsexamens gedaan en wachten op de uitslagen hiervan.

• 

• 

• 

• 

Ik heb regelmatig contact met DG studenten die ik nog ken van vroeger, tegenwoordig heeft iedereen een mobiele telefoon en social media. De een getrouwd met kinderen, de andere nog studerend een college of universiteit. Ook ontmoet ik deze periode nieuwe studenten. Ik geniet van alle verhalen. Het gaat met alle jongeren die ik soms al meer dan 15 jaar ken heel erg goed en dat geeft me een fijn gevoel. Deepak hoort dat ik in Varanasi ben en hij nodigt me uit om langs te komen op de Benares Hindu University, de grootste residentiële universiteit van Zuid Oost Azië, opgericht in 1916. Het is een gigantisch complex met eigen tempel, cricket stadion en grote parken. We spreken af bij de tempel en ik moet lachen als ik hem zie! Kleine jongens worden groot.

• 

• 

Deepak heeft zijn Bachelor of Computer Application gehaald en mag nu een stage lopen op de universiteit. Hier is een ‘incubation center’ opgericht om jongeren verder te helpen met hun carrière, ervaring op te doen en te inspireren. https://aic-imbhu.ac.in/. Ik krijg een rondleiding van Deepak en ik maak foto’s. Deepak zijn stage loopt in het najaar af. Hij zal een positieve aanbeveling krijgen van BHU om aan het werk te kunnen, dat vertelt zijn supervisor mij. Deepak zelf heeft andere plannen, hij wil zijn Master halen. Dit kan in Bangalore maar natuurlijk ook in het buitenland. “Kan ik niet naar jouw land komen”, vraagt Deepak als ik achterop de scooter stap. Ik moet hier natuurlijk om lachen. Geen idee hoe dit allemaal werkt en we spreken samen af dat we gaan uitzoeken waar hij het beste kan verder studeren. Er zijn talloze studiebeurzen beschikbaar voor hem en dit zal hij echt zelf moet uitzoeken. Ik ben benieuwd, maar ik weet zeker dat Deepak er wel gaat komen.

Op school ontmoet ik Hari Om, 18 jaar en net klaar met klas 12 en een diploma op zak. Een hele lieve jongen en zeer vastberaden. Hij wil neurochirurg worden en heeft alles al helemaal uitgezocht. Om toegelaten te worden op een Medische opleiding moet je een NEET toelatingsexamen doen (National Eligibility Entrance Test). Dit toelatingsexamen is niet eenvoudig en daarvoor bestaan er online trainingen om je hierop voor te bereiden. Hari Om wil in april 2024 het examen doen en tot die tijd zich voorbereiden. Wat heeft hij hiervoor nodig: een telefoon en toegang tot internet om de training te volgen of te downloaden. Hari Om woont naast de school en omdat onze school deel uitmaakt van een woning is de begane grond en toegang tot school open. Iedere dag na school verschijnt Hari Om om de online lessen te volgen.

• 

• 

• 

• 

Mahesh is echt de langste van ons allemaal en wat is het toch een leuke gozer geworden. Hij heeft toelatingsexamen gedaan voor militaire opleiding en deze heeft hij gehaald! In december volgt nog een fysieke test. Omdat hij sowieso wil door studeren heeft hij ook toelatingsexamen gedaan op de BHU universiteit, mocht hij de fysieke test niet halen. Op straat kom ik de vader van Mahesh tegen, hij verkoopt groente en fruit. Ik vraag hem wat hij zijn zoon te eten geeft, omdat hij zo is gegroeid.
“daal aur chawal”, zegt hij lachend… linzen met rijst.

Duniya Generation is echt een belangrijk project. Deze jongeren hebben écht de toekomst en omdat ze daar hard voor moeten werken zijn ze extra gedreven. Dat niet iedereen met een universitair diploma op zak een topbaan zal krijgen, realiseren we ons. Maar het ondersteunen van deze groep jongeren en te zien hoe ze opgroeien is echt fantastisch.

Elderly Cruise

Iedere zaterdag komen 13 ouderen naar onze school toe voor een dagje ontspanning en verwennerij. Ze worden ontvangen met thee en lekker ontbijt, doen yoga en kijken een film. Er is tijd voor een dutje en natuurljk is er een heerlijke lunch. We organiseren deze dagopvang al bijna 8 jaar en is speciaal bedoeld voor de eenzame mensen die om de school heen wonen en wel wat aandacht kunnen gebruiken. De omstandigheden waarin ze wonen zijn vaak heel zwaar; kleine huisjes, geen/weinig vers water en gebrek aan stroom. Sommige dames hebben zelfs geen toilet maar alleen de buitenlucht. De meeste dames zijn weduwe en kinderen wonen niet meer thuis. Ze doen huishoudelijk werk bij mensen in een wat rijkere wijk verderop. Daarmee verdienen ze gemiddeld zo’n €40 per maand. De ouderen opvang zorgt voor een dagje liefde en gezelligheid. Een dag om naar uit te kijken voor de hele groep.

• 

• 

Vandaag doen we het ietsje anders dan normaal, want we gaan met elkaar op stap. Varen op de Ganges en kijken naar alle prachtige gebouwen en de Ganga Aarti… dat is een ode die iedere avond aan de Ganges wordt gegeven en waar veel mensen op af komen.
We ontvangen de ouderen in de school voor een kopje thee en wat lekkers en kletsen gezellig met elkaar.

• 

• 

• 

• 

Het regent keihard als we willen vertrekken naar de boot, dus snel bestellen we een riksja die de ouderen naar het vertrekpunt brengt. Iedereen blijft lachen want het is weer een avontuur. Iets om straks met plezier op terug te kijken en over te praten met elkaar.

• 

• 

De boot is voorzien van heerlijke stoelen. Koffie, thee en koekjes zijn gratis. We genieten van deze luxe!

• 

• 

Het is gelukkig snel droog zodat we buiten kunnen kijken naar de mooie gebouwen en lampjes. Alle trappen (de ghats) staan zo’n 20 meter onderwater door de monsoon. Het is altijd heerlijk om over de ghats te wandelen, maar nu dus even niet. Bij de beroemde ‘burning ghat’, waar overleden personen worden gecremeerd worden gniffelend wat grapjes gemaakt. Ik hoor 1 van de dames zeggen: “wie weet tot snel”.

Bij de belangrijkste ghat wordt de grote Ganga Aarti gehouden en blijft de boot stil liggen, zodat we kunnen kijken. Kalu Ram weet er een boel over te vertellen, want hij woonde er vroeger vlakbij. “Vroeger was er helemaal geen aarti”, vertelt hij, dat is volgens hem echt iets van de laatste 25 jaar. In het Engels voegt hij er aan toe “big business for the ghat” en dat is helemaal waar. Er komen dagelijks duizenden mensen op af die er veel geld uitgeven aan bloemetjes en offerandes voor de Ganges.
Toch is het een mooi gezicht en we genieten van de muziek en de zingende mensen die we horen.

Ons Elderly Care project is echt een belangrijk onderdeel van Stichting Duniya en doet precies wat we altijd voor ogen hebben. De wereld kunnen we niet veranderen, maar iemands wereld wel.

• 

• 

Kalu Ram

Als je in de ochtend vlakbij onze school langs de Ganges loopt en heel goed kijkt….dan zie je een hoofdje boven het water uitsteken. Het is Kalu Ram die dagelijks in de Ganges zwemt. Met zijn wandelstok schuifelt hij de steile helling naar beneden af. Daar heeft hij een klein steigertje gebouwd om in de Ganges te kunnen plonzen.

Iedere dag ligt Kalu Ram in het water. Vroeger werkte bij op de Ganges als roeier in een boot. De Ganges is zijn lust en zijn leven. Met zijn handen grabbelt hij in de modderige bodem. Daar vindt hij van alles en nog wat, maar vooral ringen en muntjes. Als ik hem zie heeft hij net 5 rupees gevonden.

Ik vraag hem naar de Ganges en het water. Voor mij is het toch echt een vreselijk vervuilde rivier.
Ook al is het meer dan 40 graden als we elkaar spreken, ik duik er voor geen goud in. Maar voor Kalu Ram is dit anders. Deze rivier is zijn leven en hij vertelt over de oorsprong in de Himalayas en de weg die de Ganges aflegt naar Calcutta. Ook vraagt hij me…. wat zouden we doen zonder water? Zonder water geen gewassen, zonder water kan je geen cement maken om huizen te bouwen, zonder water kan je je niet wassen, zonder water kan je niet leven.
De Ganges schenkt ons leven, volgens Kalu Ram en ik kijk nog eens goed om me heen. Op de plek waar ik vuil en viezigheid zie, vindt Kalu Ram zijn gelukkigste momenten van de dag. Dat is toch eigenlijk wel bijzonder. Als ik nu in de ochtend langs de Ganges loop en zijn kleine hoofdje zie, dan moet ik lachen. Dat komt vooral om hij zo geniet. Hoe mooi is het om tussen alle troep (want dat is toch écht zo) een plekje te hebben waar je gelukkig bent.

Emergency Fund voor Sapan

Sapan is een oude bekende van Stichting Duniya, als fiets rikjsa rijder heeft hij ons altijd veel geholpen. Ook is hij mijn ‘privé chauffeur’ als ik in India ben. Klinkt natuurlijk super luxe en dat is het ook. Maar het scheelt mij in de ochtend een hoop gedoe… er duiken geen 10 riksja rijders bovenop mij, vechtend om een ritje. Iedereen weet … ‘die blonde buitenlandse hoort bij Sapan’.
Inmiddels heeft Sapan zijn fiets riksja verruild voor een elektrische riksja. Dit moet ook wel, want Sapan is ziek. Hij heeft bot tuberculose… dat lezen we in de onderzoeksrapporten uit het ziekenhuis.
Om deze reden zetten we ons emergency fund in, want Sapan heeft hulp hard nodig voor het betalen van de onderzoeken en medicijnen. Maar vooral heeft hij regelmatig rust nodig om te herstellen. Nu moet hij blijven werken voor inkomen en zo blijft hij maar in een cirkeltje rond gaan. We nodigen Sapan uit op school voor een gesprek.

Al snel wordt duidelijk dat Sapan niet thuis wil gaan zitten. Hij wil iets doen in ruil voor onze hulp en daar voelt hij zich goed genoeg voor. Daarom maken we een deal… Hij gaat in de ochtend en middag een paar van onze schoolkinderen die wat verder weg wonen van de school, ophalen en weer thuis brengen. 2 ritjes per dag en verder rusten. We spreken af dat we dit doen tot 1 januari 2024 en daarna kijken we verder hoe het met hem gaat.

We brengen zijn maandelijkse lasten in kaart. Deze zal Duniya op zich nemen in ruil voor zijn werk voor de school.
Huur van zijn woning 4000INR = 44 euro
Afbetaling riksja 5600INR = 61 euro (hij moet nog 4 maanden afbetalen, dan is de rickshaw van hemzelf)
Maandelijks heeft Sapan dus 9600INR nodig voor zijn vaste lasten en dan heeft hij nog niets gegeten.
Sapan voegen we daarom toe aan onze maandelijks voedselpakketten distributie, en we geven hem wat kleingeld om daarnaast nog verse groente te kunnen kopen. Het voedselpakket bestaat voornamelijk uit basis benodigdheden zoals rijst, bloem, linzen, suiker, kruiden. Medische kosten zullen we ook betalen aan de hand van de rekeningen die we zullen ontvangen uit het ziekenhuis.

Samengevat gaat Sapan ontvangen:
Augustus / September / Oktober / November: 10.000INR = 110 euro
December: 4500INR = 50 euro
+ voedselpakket + medische kosten

Sapan blijft op school zodat hij de kinderen meteen naar huis kan brengen. Dit doet hij samen met Sukhmani die precies weet waar de kinderen wonen. Ik ga ook mee om de woonwijk van de kinderen te zien. De kinderen vinden het geweldig in de riksja!

In de woonwijk aangekomen vertellen we de ouders over de ‘school riksja’ en daar zijn ze heel blij mee. Natuurlijk blijft halen en brengen in de toekomst hun verantwoordelijkheid, maar dat ze dit tijdelijk even niet hoeven te doen is fijn. Sommige ouders kennen Sapan ook en ze vertrouwen hem in het veilig halen en brengen van de kinderen in het drukke verkeer. Woensdag om 8u zal Sapan de kinderen opwachten en naar school brengen, om 13u brengt hij ze weer thuis.

Ons emergency fonds hebben we écht niet voor niets. We gebruiken dit voor korte hulp aan mensen uit Nagwa. Soms is het een gebroken been, een brand in woning, of zoals nu een ziekte. We hopen dat het Sapan zal helpen om beter te worden en aan te sterken. Dan kan hij daarna weer op eigen benen verder, dat wil hij zelf ook veel liever.

Wil je Sapan helpen en ons emergency fund gevuld houden voor de toekomst? Dat kan natuurlijk http://www.duniya.org

Preity

Natuurlijk ga ik in India meteen bij Preity op bezoek. We hebben het over onze vriendschap die al zo lang duurt en hoe we elkaar hebben ontmoet. Wat was ze klein toen ik haar voor het eerst zag en wat stonden we toch voor een raadsel…. waarom kon dit kleine meisje toch niet lopen? Haar moeder kon dat allemaal niet vertellen. Geboren op de grond in een hutje aan een stinkriool werd ze op een krant gelegd, zo begon haar leventje als meisje. Een beschadiging in de hersenen ontstaan voor of tijdens haar geboorte? We kunnen alleen maar raden. Dat Preity gehandicapt zou blijven voor de rest van haar leven vond ik maar moeilijk te accepteren. Met mijn ‘westerse bril’ op wilde ik haar leven beter maken en veranderen zodat ze mee zou kunnen doen met haar vriendinnetjes. In overleg met Preity, haar ouders en dokter heeft ze 1 operatie ondergaan om de stand van haar benen te verbeteren zodat ze beter zou kunnen staan. De operatie slaagde maar de revalidatie faalde grotendeels. Zonder support thuis van ouders die begrijpen wat revalidatie inhoudt lukt zo’n intensief proces niet. Dit is de ouders niet te verwijten, ongeletterd en ze hadden geen idee. Preity belandde dus alweer snel op haar knietjes op de grond zoals ze gewend was en de fysio die ze wel kreeg was niet voldoende. Het was voor mij enorm frustrerend om te zien. Maar ik vergat naar Preity te kijken… zij was gelukkig zoals ze was en groeide glimlachend op. Blij om naar school te gaan in een centrum voor gehandicapte kinderen, blij dat ze hierdoor niet meer thuis op de grond zat terwijl het leven aan haar voorbij ging. En zo is het voor haar nog steeds. Ze gaat dagelijks naar school en de reist duurt per dag 2u. Maar ze gaat en ieder jaar weer slaagt ze voor haar examens om weer een klas verder te gaan. Ze heeft vriendinnen, een mobiele telefoon en ook een elektrische fiets waarmee ze op pad kan. Mijn kleine Preity is een echte dame geworden en ik smelt als ik haar zo zie stralen.

Terug in India

Juli 2023 en ik ben terug in India. Er is een hoop veranderd, maar toch ook weer niet. Op straat kom ik nog steeds de vertrouwde gezichten tegen, hoor ik regelmatig iemand mijn naam zeggen en maak ik een praatje. Ik kom oud-leerlingen die werken of al met een kind aan de hand op straat lopen. Mijn hoofd maakt overuren door alle herinneringen die tevoorschijn komen. Ondertussen is het snikheet, dik 35 graden maar gevoelstemperatuur ligt dagelijks rond de 45 graden. De monsoon hangt in de lucht, maar de regen blijft uit. Ieder dag begin ik aan de Ganges bij zonsopkomst om 5:20 dan is het nog ‘koel’…zo’n 29 graden.

Natuurlijk ga ik meteen naar school. Hoe trots ben ik op ons project dat al zoveel jaren draait. Wat zijn we toch een geweldig team met elkaar; Mirjam, Anouk en ik in Nederland en Raj, Asha, Nisha, Sukhmani, Ranjina, Sheela, Anita en Angad in India. Dagelijks hebben we contact met elkaar, écht waar! We delen foto’s en verhalen met elkaar en beslissen alles samen. Na 25 jaar hebben we ook al zoveel met elkaar meegemaakt. Ik ben op school meteen weer thuis.

Omdat onze Facebook is gehackt en website een nieuwe look krijgt zal ik de komende tijd hier verhalen en foto’s posten. Volg Duniya ook op instagram @duniya_foundation