Resham – een update

Het is zaterdagochtend 9u. Ik kruip achter mijn laptop voor een spoedoverleg met onze collega’s in India. We praten met elkaar over Resham, ook zij zit in de kring. Haar situatie is dramatisch verslechterd en zeer zorgelijk. Sinds dat we haar vonden in de zomer, ging het best goed met haar. Ze kwam naar school, at een hapje mee en begon er beter uit te zien. Thuis wonen ging ook weer redelijk goed. Haar rol als ‘Assepoester’ was uitgespeeld en ze werd met rust gelaten. Wat is er toch gebeurd de afgelopen weken?

In de wintermaanden zijn de dagelijkse bezoekjes van Resham aan school gestopt. Reden was de kou. Deze winter was extreem en veel bewoners van Nagwa kropen in hun huisjes om zo warm mogelijk te blijven. De overheid sloot regelmatig alle scholen, zodat kinderen thuis moesten blijven. Resham werd wel regelmatig thuis bezocht, het werk van de sociaal werkers ging zoveel mogelijk door.
Ook brachten Sukhmani en Anita haar regelmatig een glas melk of een hard gekookt ei als extraatje.
Toch werd Resham ziek en dan gaat het snel als je woont in een huisje in een sloppenwijk. Ze drinkt vervuild water en alles om haar heen is vies. Ziektes en bacteriën verspreiden zich razendsnel. En al snel troffen ze Resham aan bedolven onder de luizen; haren, lichaam, dekens op het bed.
Asha zegt: “it feels like we failed as social workers”.
Op commando van Asha heeft een broer van Resham haar haren afgeschoren, maar haar bed schoonmaken wordt niet gedaan. Asha kon dus aan de slag.

Resham wordt direct weer meegenomen naar onze huisarts. Na onderzoek blijkt dat ze vocht in haar longen heeft en een gewicht van 13 kilo (in de zomer was dat nog 15). Haar situatie is kritiek er moet écht wat gebeuren.

De afgelopen dagen hebben we weer de verantwoordelijkheid op ons genomen. We brengen haar naar school waar we haar wassen en verzorgen. Luizenshampoo, aansterkende medicijnen van de huisarts en ons vers gekookt eten. Het lijkt haar goed te smaken, want ze eet goed. Praten doet en kan ze niet.

Asha neemt haar mee de zon voor kleine wandelingetjes. Want zoals ze zelf zegt: “wij zijn haar familie en moeten voor haar zorgen”.

In de ochtend brengt Sukhmani haar medicijnen en neemt haar mee naar school. In de avond is het de beurt aan Anita om haar medicijnen te brengen.

Tijdens de vergadering bespreken we verschillend opties. Resham luistert mee dat kan ik aan haar zien. Maar verder is ze haast onbereikbaar; te ondervoed en te zwak om na te denken en te praten. We bespreken 2 opties die we de komende dagen gaan uitwerken.
1) Er is een Moeder Theresa huis in Varanasi, niet heel ver van de school vandaan, waar de nonnen voor haar kunnen zorgen. Een van de nonnen komt volgende week naar onze school om de situatie rondom Resham te bespreken. Deze afspraak is gemaakt.
2) We gaan een huisje huren voor Resham waar ze kan wonen en we gaan voor haar iemand inhuren die dagelijks voor haar zorgt. Een huisje in de buurt van de school, zodat ze ook naar school kan komen. Dan gaan we stapje voor stapje haar laten aansterken.

Uiteraard heeft Resham hier ook een rol in en er zal niets worden besloten zonder haar toestemming. Ze luistert mee en hopelijk doet een paar dagen eten op school haar goed en kunnen we beter met haar communiceren hierover. Aan het einde van de meeting krijg ik de telefoon in handen en ziet ze me van dichtbij. Ik probeer snel wat screenshots te maken, want ik ontvang een kleine glimlach en ze zwaait naar me. Kon ik maar even door de telefoon springen en haar vasthouden om haar te vertellen dat ze ons zo dierbaar is en dat we van haar houden. Dat we voor haar gaan zorgen en dat ze de moeite waard is. We sluiten de verbinding precies op tijd zodat ze mijn tranen niet ziet.