Lieve Resham….

En toen was je er opeens niet meer. De afgelopen dagen gleed je steeds meer weg, met af en toe een opleving. Toen ik zondag foto’s van je ontving moest ik al hard huilen. Niet alleen om jou, maar ook om Asha en haar onuitputtelijke energie om je te verzorgen en je de liefde en aandacht te geven die je zo verdiende. Ze kwam je eten geven, masseren en met je praten.

Iedere dag praat ik over je met Asha en de andere personeelsleden van Duniya. We zien je steeds verder afglijden en magerder worden, wat maken we ons zorgen om je. Je babbelt nog wel met ons en je hebt dingen goed in de gaten. Maar toch… ben je het aan het opgeven? Weet je wat er komen gaat? Het is zo moeilijk in te schatten.
We zijn soms verbaast over de kracht van je tere lichaam. Je bent zo sterk en tegelijk zo zo kwetsbaar.
1 april, je zusje die ver weg woont komt je 4 dagen opzoeken. Ze kan niet voor je zorgen in het dorp waar ze woont. Haar eigen man is ziek en ze moet werken. Het is pijnlijk om aan te horen, maar je kan echt niet met haar mee. Ze is lief voor je en jullie gaan zelfs nog een nieuwe bril uitzoeken omdat je zicht zo slecht aan het worden is. Eigenlijk zie je er best grappig uit met je nieuwe bril.

Zou de afwijzing van je zusje om voor je te zorgen de druppel zijn geweest? De druppel om het op te geven? Weer een familielid die niet kan of wil zorgen voor jou, zoals al maanden nu het geval is in je leven. Ik zou het wel begrijpen en ik vind het zo zo erg voor je dat dit jou overkomt.
De dag voor je overlijden eet je een ijsje. Ik moet lachen om de foto, het ijsje lijkt zo reusachtig groot in jouw kleine handje. Ik ben blij dat je ervan geniet. Met Raj, die jou bezoekt, maak je nog een babbeltje.

Op 4 april appt Asha mij de volgende tekst: “today in the morning I felt that Resham was waiting for me. I gave her water and some eyedrops, she did not say anything. I felt very sad when she left me”.
Terwijl Asha je verzorgt slaap je rustig in, je lichaam heeft het opgegeven. Asha appt me nog dat ze heeft geprobeerd met je te praten, maar dat het niet meer lukte. Ik ben zo blij dat ze bij je was, jullie waren zo gek op elkaar. En daar lig je dan overleden op je bed met jouw hand in die van Asha. Een foto die keihard binnenkomt en me heel verdrietig maakt.
Lieve Resham, opeens ben je weg. Wat had ik je graag een ander leven gegund. Wat heb je het zwaar gehad in een omgeving waar je bent ziek gemaakt door uitbuiting, slechte verzorging en afwijzing. Waar je nu ook bent, lief meisje, laat het op een plek zijn waar je wordt overladen met liefde en warmte, een plek waar je weer lekker kan giebelen, onbeperkt ijsjes kan eten en waar mensen van je houden zoals je bent.