Preity

Natuurlijk ga ik in India meteen bij Preity op bezoek. We hebben het over onze vriendschap die al zo lang duurt en hoe we elkaar hebben ontmoet. Wat was ze klein toen ik haar voor het eerst zag en wat stonden we toch voor een raadsel…. waarom kon dit kleine meisje toch niet lopen? Haar moeder kon dat allemaal niet vertellen. Geboren op de grond in een hutje aan een stinkriool werd ze op een krant gelegd, zo begon haar leventje als meisje. Een beschadiging in de hersenen ontstaan voor of tijdens haar geboorte? We kunnen alleen maar raden. Dat Preity gehandicapt zou blijven voor de rest van haar leven vond ik maar moeilijk te accepteren. Met mijn ‘westerse bril’ op wilde ik haar leven beter maken en veranderen zodat ze mee zou kunnen doen met haar vriendinnetjes. In overleg met Preity, haar ouders en dokter heeft ze 1 operatie ondergaan om de stand van haar benen te verbeteren zodat ze beter zou kunnen staan. De operatie slaagde maar de revalidatie faalde grotendeels. Zonder support thuis van ouders die begrijpen wat revalidatie inhoudt lukt zo’n intensief proces niet. Dit is de ouders niet te verwijten, ongeletterd en ze hadden geen idee. Preity belandde dus alweer snel op haar knietjes op de grond zoals ze gewend was en de fysio die ze wel kreeg was niet voldoende. Het was voor mij enorm frustrerend om te zien. Maar ik vergat naar Preity te kijken… zij was gelukkig zoals ze was en groeide glimlachend op. Blij om naar school te gaan in een centrum voor gehandicapte kinderen, blij dat ze hierdoor niet meer thuis op de grond zat terwijl het leven aan haar voorbij ging. En zo is het voor haar nog steeds. Ze gaat dagelijks naar school en de reist duurt per dag 2u. Maar ze gaat en ieder jaar weer slaagt ze voor haar examens om weer een klas verder te gaan. Ze heeft vriendinnen, een mobiele telefoon en ook een elektrische fiets waarmee ze op pad kan. Mijn kleine Preity is een echte dame geworden en ik smelt als ik haar zo zie stralen.